![[anysurfer.logo]](/img/../img/svg/logo.svg "[anysurfer.logo]"){kind=logo}
Wat is er veranderd sinds de hervorming van de Vlaamse Jeugdhulp in 2014 met als doel een sector overschrijdende en integrale aanpak? Een stevige samenwerking tussen jeugdhulp en andere actoren in de maatschappij lijkt ons na het project 'Maak Tijd Vrij' essentieel.
Een greep ideeën, opgepikt uit het debat van het festival van de gelijkheid 2018, getiteld Jeugdzorg, het verdriet van België, met Luc Deneffe (directeur De Wissel), Saskia Van Nieuwenhove (journaliste) en Sabrine Ingabire (columnist bij MO* en Charlie Magazine).
Mogen en durven ze risico’s nemen? We moeten terug naar een jeugdzorg waar begeleiders verantwoordelijkheid krijgen en mogen falen. Door de professionalisering van de zorg wordt de handelingsruimte van de begeleider sterk ingeperkt. Er is een aansprakelijkheidsmechanisme. Begeleiders durven soms zo danig weinig risico’s nemen, dat ze ook veel kansen wegnemen. Elke ouder zal het beamen “je doet maar wat, met de beste intenties, soms lukt het, soms faal je”.
Hoe kan een begeleider binnen jeugdhulp op een gezonde manier omgaan met die spanning? Hoe kan een begeleider de experimenteerruimte geven aan de jongeren die ze nodig hebben?
Er is heel wat mogelijk binnen jeugdhulp, er zijn trajecten, modules in alle vormen en maten. Door te moduleren, zijn we log beginnen denken. Daartegenover staat het feit dat jongeren nood hebben aan “authentieke relaties” en deze zouden niet begrensd mogen zijn in de tijd. Ook hier is er een foute invulling van wat professionalisme geworden is. Soms zijn we ‘het evidente’ kwijtgeraakt in alle structuren, systemen, onze opleiding ... met het risico op verstarring, vervreemding en onpersoonlijkheid. Er zijn de methodes versus menselijkheid. Het belang van investeren in relaties buiten de voorziening is dan ook onmiskenbaar.
Met al deze vaststellingen en suggesties willen we geen afbreuk doen aan het werk van zovele mensen die zich met hart en ziel inzetten. Het probleem is dat er zo veel zorg nodig is, dat zoveel jonge mensen het moeilijk hebben. Iedereen die niet volledig in de samenleving past, die zetten we opzij. 'Bijzonder' is 'afzonderen'. Er is minder hulpverlening nodig, we moeten meer gaan samenleven. Het jeugdhulpsysteem is opgebouwd volgens modules. Maar hoe kan dit tegemoet komen aan het probleem in de samenleving, de maatschappij: Je kan de hulpverlening niet verbeteren, zonder de samenleving te verbeteren. Er is nood aan vermenselijking, dat we meer zorg dragen voor elkaar.
De jeugdbeweging leerde en gaf me zelf veel. Een netwerk, bovenal, je sociaal kapitaal. Herinneringen en vrienden die de rest van je leven een rol kunnen blijven spelen. Veel jongeren blijken dat niet te hebben, leerde ik. Zeker voor jongeren uit voorzieningen is die connectie met het jeugdwerk niet vanzelfsprekend. Terwijl ze in heel wat jeugdwerkvormen kunnen vinden wat ze nodig hebben: andere mensen op een andere plek, zich écht kunnen ontspannen, niks moeten. Even gewoon of bijzonder zijn, maar dat bovenal zelf kiest. Het is niet omdat je in een voorziening leeft, dat je niet gewoon graag iets leuks wil doen. Dus met ‘Maak tijd vrij’ zetten we ons extra in voor hen. Lees het volledige verhaal van Laura in ons Ambras Magazine.