![[anysurfer.logo]](/img/../img/svg/logo.svg "[anysurfer.logo]"){kind=logo}
Als vrijwilliger bij de Vlaamse Scholierenkoepel lukte het me om adviseur te worden in de Vlaamse Jeugdraad. Daar was ik al heel blij mee. Voorzitter worden was niet mijn ambitie, maar andere Vlaamsejeugdraders stimuleerden me om er toch voor te gaan. Een half uur na de verrassende bekendmaking stond ik voor de microfoon van een negenjarige journalist van Bruzz. Dat was mijn allereerste interview, en voor hem ook. Superspannend voor ons beiden, maar ook heel leuk.
Bekijk dat interview op bit.ly/intvbruzz
Ik mocht een dag mee in het kielzog van Tom De Cock en Nora Gharib, voor de Strafste School van MNM. Mee op het podium, kinderen die mij wilden aanraken … woow, wat was dat? Elke school deed superveel moeite om eruit te springen en ik was zo onder de indruk. Ik lette als jury vooral op hoeveel inspraak leerlingen kregen. Meedoen aan de Strafste School mocht voor hen geen opdracht zijn van leraren en directie. En ze mochten niet bang zijn om te falen, maar ruimte krijgen voor hun ideeën.
Bekijk een fotoverslag van die dag op mnm.be/destrafsteschool2018
Dat de 2-jarige peuter Mawda dodelijk werd geraakt door een politiekogel bij een achtervolging van een mensensmokkelaar raakte me enorm. Niet iedereen binnen de Vlaamse Jeugdraad vond dat we al iemand mochten veroordelen, voor het onderzoek was gevoerd. Als voorzitter moest ik een standpunt vinden waarin iedereen zich kon vinden. Ik schreef een opiniestuk, recht uit het hart, maar met nuance. Niet anti-politie of anti-ouders. En ik kreeg zo alle leden achter dat stuk.
Meteen na de Pano-reportage over de Schild & Vrienden-jongeren in de Vlaamse Jeugdraad vroeg elke nieuwsredactie een reactie. Maar eerst wilden we praten met de betrokken leden, met open vizier. En hen de kans geven om hun verhaal te vertellen. We wilden niet afwijken van onze regels. Ik ben nog steeds trots op onze aanpak toen. Open, transparant, streng en rechtvaardig. Uiteindelijk leverde dit ook positieve dingen op: meer jongeren wisten ons te vinden en alle politieke fracties merkten dat we echt weten waar we mee bezig zijn.
Bekijk de Pano-reportage op bit.ly/panorepo
Op de algemene vergadering van de VN in New York mocht ik een toespraak houden over gendergelijkheid en vrouwenrechten. Ik miste wel mijn vliegtuig terug naar België, maar ik belandde zo in de hotelsuite die voor koningin Mathilde was bedoeld. Meteen mijn eerste internationale event, en wat een belevenis. Als jongere krijg je al zelden inzicht in zo’n machine als de Verenigde Naties. Maar ik kreeg er als bonus de pantoffels voor de koningin bovenop.
Toen ik aan dit mandaat begon, had ik weinig verwachtingen. Ik wist dat ik veel zou moeten vergaderen, en dat bleek zo te zijn. Maar al de rest had ik niet kunnen bedenken. Toch zou ik het meteen opnieuw doen. Ik heb veel meer teruggekregen dan ik heb moeten geven. Vandaag ben ik dankbaar voor de vrienden die ik onderweg maakte, voor de kansen om te groeien in communicatie, om te leren luisteren naar mensen met andere perspectieven.
Ik zou tegen de Alexandra van begin 2018 zeggen dat ze soms een kwestie even mag loslaten. Van al dit werk kan je niet genieten als je de touwtjes te veel in handen wil houden. Als voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad moet je geen expert zijn in elk dossier, je bent nog altijd een jongere. “We gaan de wereld morgen niet veranderen” zegt mijn papa me vaak. En hij heeft gelijk, dan doen we niet van vandaag op morgen. Even afstand nemen, en morgen weer een nieuwe dag.
Ik was zelf maar op één klimaatmars, door examens. De Vlaamse Jeugdraad wilde dit ook niet claimen, dit moest echt iets van kinderen en jongeren zelf zijn. Het was het levende bewijs dat jongeren een mening hebben en daarvoor durven rechtstaan. Na de klimaatmarsen heb ik nooit meer de vraag gekregen of jongeren zich wel willen engageren voor grote thema’s. Dat was wel duidelijk.
In de aanloop naar de verkiezingen vroegen journalisten me waarom jongeren zo weinig vertrouwen hebben in de politieke partijen en in hun stem. Ik moest me verantwoorden, zo leek het, en uitleggen hoe dat kwam. Terwijl het evenmin goed gesteld was met de motivatie van volwassenen. Politici luisteren te weinig naar jonge mensen, vragen tussen verkiezingen te weinig naar de meningen van kinderen en jongeren over mobiliteit, school, werken… Want daar draait politiek om, niet om partijen.
Ik mag zetelen in het relancecomité, dat adviseert hoe de samenleving uit deze coronacrisis kan geraken, met de juiste versoepeling van de maatregelen. Hier kinderen en jongeren kunnen vertegenwoordigen, kunnen samenwerken met andere mensen uit de samenleving, is een enorme kans. Er zal geluisterd worden naar kinderen en jongeren, daar zal ik voor zorgen. Soms zal het wel botsen, maar ik voel er een positieve vibe, en we komen er wel.
Ik was al nauw betrokken bij de Vlaamse Jeugdraad sinds 2014, maar het nam pas echt een vaart toen ik verkozen werd in mijn functie als coördinator en voorzitter van KLJ Groene Kring vzw. Bij het Masterplan Bivakplaatsen was ik bijvoorbeeld nauw betrokken. Nu werd ik verkozen als ondervoorzitter voor de volgende mandaatperiode.
In Gent organiseerden we ons eerste Megaforum. Daar kwamen veel nieuwe jongeren op af. Dat overtuigde me dat we zo’n events moeten blijven organiseren met de Vlaamse Jeugdraad. Het netwerk van kinderen, jongeren en hun organisaties rond de Vlaamse Jeugdraad is superbelangrijk om te weten wat er leeft
Het grote congres #Jeugdwerkwerkt heb ik gemist. Mijn vakantie was al lang daarvoor geboekt. En dat heb ik me achteraf beklaagd. Niet alleen omdat ik de energie van dat strategische congres met 600 jeugdwerkers had willen voelen. Maar ook omdat het wat langer heeft geduurd voordat ik mee was in de ‘Agenda voor de Toekomst van het jeugdwerk’, het orgelpunt van dat congres. Een unieke beleving.
Ik vind het jammer dat we door de Schild & Vrienden-situatie stemmen rond de tafel zijn verloren. De Vlaamse Jeugdraad is in een politieke hoek geduwd waar we niet hoefden te zitten. Ja, het verhaal heeft ergens ook versterkend gewerkt. Maar er zijn nog steeds wonden die niet geheeld zijn. We hebben voor het eerst moeten nadenken over jongeren uitsluiten, terwijl de drijfveer van de Vlaamse Jeugdraad altijd is om zoveel mogelijk kinderen en jongeren te bereiken en te betrekken
Ik zag de Vlaamse Jeugdraad elk jaar professioneler worden, betere adviezen en beleidswerk realiseren, meer contacten met politici uitbouwen. Er wordt meer naar de Vlaamse Jeugdraad geluisterd dan drie jaar geleden. Wat nog beter kan? Wat ik aan die Isaak van 2018 wil zeggen? Kies prioriteiten, en laat andere thema’s los. Laat je niet alleen leiden door de actualiteit, maar maak zelf het nieuws.
Vandaag heb ik veel meer inzicht in hoe het politieke proces werkt. Ik snap waarom beleidsmakers cijfers nodig hebben. En hoe ze ook maar mensen zijn. Ik leerde andere perspectieven te snappen en zie veel meer tonen grijs. Ik die vanuit het beschermde platteland kwam, ontmoette in de Vlaamse Jeugdraad jonge mensen uit steden. Ooit vond ik bijvoorbeeld zwarte piet geen discussie waard. Vandaag besef ik dat ik toen te weinig rekening hield met het feit dat zwarte piet echt veel mensen kwetst en racistisch overkomt. Iedereen praat vanuit zijn eigen overtuiging, en is ervan overtuigd dat hij daarmee goed doet, dat begrijp ik nu beter. En bovenal: ik weet dat het kan om zo, ondanks verschillende achtergronden, toch voor hetzelfde doel te gaan.
Onze campagne #jeugdwerkt om meer middelen en een duurzaam perspectief te realiseren voor het jeugdwerk was er boenk op. We vroegen 7 miljoen euro, en kregen uiteindelijk van Minister Gatz na veel lobbywerk 2 miljoen extra. Dat we dat toch uit de brand konden slepen, kwam door onze goede voorbereiding. We verzamelden stap voor stap steun bij partijen, met een zeer degelijk dossier. Minister Gatz zei nog bij z’n afscheidsinterview dat we dat echt goed hadden aangepakt. Ook heel wat parlementsleden gaven ons complimenten voor dat sterk traject.
Lees het afscheidsinterview van Sven Gatz in de 4e Ambras-editie: ambrassade.be/nl/publicaties.
Ik voelde aan den lijve hoe belangrijk ons werk rond ‘Goed in je vel’ was. Door te hoge verwachtingen aan mezelf te stellen, mezelf steeds opnieuw weg te cijferen voor de verwachtingen van anderen en door mezelf niet de rust te gunnen die ik na een relatiebreuk nodig had, ben ik bezweken onder de druk. Al mijn energie weg, kon me niet meer opladen. Ik heb m’n werk bij de Vlaamse Jeugdraad op dat moment even teruggeschroefd. Maar ben te snel teruggekomen, want ben erna nog eens kort hervallen. Binnenkort geef ik me wel een rustpauze van twee maanden, ik moet echt beter voor mezelf zorgen.
Lees meer over Goed in je vel op vlaamsejeugdraad.be/nl/goed-in-je-vel.
Een jaar eerder was ik blij met de verhoging van de budgetten voor jeugdwerk. En opeens werd er toch opnieuw bespaard door de Vlaamse Regering. Alsof we een cadeautje hadden gekregen voor de verkiezingen, om het erna weer af te nemen toen de buit binnen was. Dat stelde me teleur. Zo werkt het politieke spel, leerde ik op een pijnlijke manier.
Ik ben supertrots dat Alex een stoel in het relancecomité heeft. De lockdown instellen was relatief makkelijk. Eruit geraken en de wonden laten helen is moeilijker. Door de coronacrisis stond het andere reguliere werk van de Vlaamse Jeugdraad op een lager pitje. Maar we hebben dat niet losgelaten. Na de zomer landt een van onze beste adviezen ooit. Ook starten we de zoektocht naar een nieuwe ploeg. En ik die naar een nieuwe job. Ik weet dat ik het jeugdwerk en de samenwerking met zoveel mensen zal missen, maar ik kijk uit naar nieuwe verhalen.
Dit artikel verscheen in de 5e editie van het Ambras magazine.